Çok yazasım yok bu ara.İnsan bir yakınını kaybettiği zaman hayata devam etmeyi,yemek yemeyi,gülmeyi yakıştıramıyor kendine bir süre.Ama o süre de bir süre sonra doluyor.İster istemez hayata karışıyorsun.
Geçen gün ''Anneeee kooooşşş çişim geldi '' diye bağıran oğlumu tuvalete götürdüğümde biraz altına kaçırmış olduğunu gördüm.Oğlum kaç yaşına geldin bak sen büyüdün artık neden hala altına kaçırıyorsun dediğimde şu tokat gibi cevap sarstı beni.''Ben insanım anne,insanlar böyle hatalar yapabilir!..''
Kendini savunmak için ne kadar doğru bir yöntemdi en doğru ve anlaşılır cevabı vermek.Hiç kaytarmadan,hissettiğini söylemek.Evet o bir insandı ve hatta 4 yaşında bir çocuktu ve hata yapabilirdi.Senin yok mu sanki hiç hataların,niye bana böyle saçma bir soru sordun ki şimdi der gibi baktı bana.
Oysa biz ne çok eleştiriyoruz birbirimizi hatalarımızdan dolayı ve sırf karşımızdaki bize kızmasın,biz haklı çıkalım diye ne çok inkar ediyoruz hatalarımızı ve ne çok başkalarını suçluyoruz hatalarımızdan dolayı.Ne çok yargılıyoruz birbirimizi inancımızdan dolayı,kıyafetimizden dolayı,tuttuğumuz takımdan dolayı...
Öğrenciyken yapmadığımız ödevimiz için hiç gelmeyen elektriği suçladık,trafik kazalarında mutlaka karşı taraftır suçlu olan.Çalıştığınız iş yerinde bir sorunla karşılaşmışsanız eğer onun suçlusu asla siz değilsinizdir.Hele ucunda para olan bir konuda hata yapılır mı hiç canım!..Daha saysam neler çıkar...Oysa ki ne büyük erdemdir hatasını kabul etmek.Evet ben suçluyum burada hata benim demek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder